۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۲

همچنان که این خانه چون سنگ تیپا خورده ای مهجور می ماند ..

من به گذرا بودن این سرای ملون می اندیشیدم . 

چه روزها و ساعت هایی که در  بحبوحه ی شرایط عرفی یک نوعروس این صفحه را جستجو میکردم و نبود ..

از دوری خانه ای مجازی  دلتنگ می شوم و پروا نمیکنم از روزی که باید رخت از خانه ی این دنیا ببندم .

خوش به حال حافظ که می گفت :

" چنین قفس نه سزای چو من خوش الحانیست

 روم به گلشن رضوان که مرغ آن چمنم "