29 آذر 1393

و الضحى

 والیل اذا سجى

 ما ودعک ربک و ما قلى

 و للاخره خیر لک من الاولى

 و لسوف یعطیک ربک فترضى

 الم یجدک یتیما فاوى

 ووجدک ضالا فهدى

 و وجدک عائلا فاغنى

 فاما الیتیم فلا تقهر

 و اما السائل فلا تنهر

 و اما بنعمه ربک فحدث

مگر یتیم نبودی, خدا پناهت داد ؟

خدا که در حرم امن خویش راهت داد

هجوم جهل و خرافه , هجوم تاریکی

خدا پناه در آن دوره ی سیاهت داد

خدا , خدا و خدا , آن خدای بی مانند

همان که عصمت پرهیز از گناهت داد

همان که جان نجیب تو را مراقب بود

همان که سینه خالی از اشتباهت داد

توان و توشه به پایان رسیده بود , ولی

خدا رسید به فریاد و زادِ راهت داد

بگو که نعمت پروردگار پنهان نیست

خدا که دست تو را خواند و دستگاهت داد

خدا که چشم تو را با نماز روشن کرد

خدا که فرصت تشخیص راه و چاهت داد

چقدر واقعه ی آسمانی و شفاف

خدا به یمن دعاهای صبحگاهت داد 

خدا که عاقبتی خیر و خوش عطایت کرد

خدا که آینه را نور , با نگاهت داد

قسم به روز که خورشید شمع خانه ی توست

قسم به شب که خدا برتری به ماهت داد

خدا که اشک تو را جلوه ی گهر بخشید

خدا که شعله ی روشن به جای آهت داد

خدا که جان تو را از الهه ها پیراست

خدا که غلغله ی قول لا الهت داد

جدا نمی شود از تو خدا , نخواهد شد

خدا رفیق سفر , بخت نیکخواهت داد

یتیم آمده ام , مانده ام , پناهم ده

مگر یتیم نبودی ,خدا پناهت داد ؟