پای ارادت ما لنگ است
دستان طلب مان کوتاه
و
خرمای شیرین وصال ..
بر بلندای نخیل انتظار , غماز .
حالا فکر کن کسی مثل من نشسته کنار چنین نخلی
و با چوب کبریت نردبان می سازد و با هر کبریت نیم نگاهی به بلندای نخلی چنین دارد.
دیگری که مثل من نردبان را جسته و نیافته, به جای نشستن و نگاه کردن به نخل..دنبال تیشه می گردد .. نمی یابد .
پی آهنگر می رود .. نمی یابد .
به طناب فکر می کند . از قضا راحت هم بدست می آورد ..
ولی هنوز ربع نخل را بالا نرفته .. پاره می شود ریسمان .
بعد از این همه جستن.. و به عالم و آدم رو انداختن که کسی یا چیزی را پیدا کند ؟! .
خودش تصمیم می گیرد آهنگر شود . آهنگری که تیشه بسازد .. الوار بیاورد .. نجاری کند .. نردبان بسازد.
...
ابزار می سازد. تیشه تیز می کند .
نه به این راحتی که من می نویسم.
یک روز کنار کوره ی آهن گری صورتش سوخته ..
روز بعد پتک از دستش لغزیده و روی انگشتش خورده..
روز دیگر اصلا ذغال نداشته که کوره را گرم کند .
و روزهای دگر هم .
یک روز هم یک " وسواس خناس " ی آمده نشسته کنارش
گفته : "تو چقدر شبیه نوح هستی ؟! "
او هم به تنهایی وسط خشکی کشتی می ساخت .
...
.
.
حالا .. دوباره نگاه کن
به کودکی که نشسته با چوب کبریت نردبان می سازد .
و بخند
به عقل کسی که به او می گوید : " ازین نردبان بالا خواهی رفت " :))
و گریه کن
برای زمزمه ی مهجوری که آرام امید می دهد .. " کوشش بیهوده به از خفتگی "
فایلی فرستاده بودند از صحبت های امام در مورد دانشگاه اسلامی، از بس که «اصل مطلب» بود حیرت کردم...
پستی که در مورد برهان در وبلاگ نوشتم...
...
حتی دعای عرفه ی دیروز.
به شدت احساس میکنم راهی میانبر وجود دارد، راهی که از حوالی آسمان میگذرد، و این همه دوری از «اصل مطلب» است که اینگونه ام کرده...
پ.ن: برای زمزمه ی «مهجوری» که آرام بگوش می رسد .. " کوشش بیهوده به از خفتگی "
پ.ن2:خدا قوت.
نمی تونم در مورد اصل مطلب بنویسم .ولی به نظرم با هر چه ساده زیستی , نظم و سخت کوشی می توان به آن نزدیک شد .
پ ن : با هر چه " رود " نام تو را می توان سرود .
منطقی به نظر می رسد که اصل مطلب اگر دریا باشد , برای رسیدن به آن باید جاری شد . عبور کرد ..