۲۲ خرداد 1391

 این جدایی از "محمد" مشکل است ..   

 

به قلم سوگند ..  

گاهی نوشتن ناممکن می شود . ازدحام لحظه ها نبضم را کند کرده . 

بغض چنگ انداخته و نفس فکرم را به شماره انداخته. 

نمی دانم کدام فکر را کجای دلم بگذارم . 

تنها سکونم طنین کلمات آن مهربان امام می شود که فرمود : 

"چون حلقه های بلا سخت به هم آید .. گشایش به در آید "

میان هیاهوی  کش .... دار تلاطم ها ی این چند روزه   

دوباره لبخندی معطوف شده به رویم .

"مهدیه"  است و  خنده هایش..

 و کوشش جاری در لحظه هایش  ..

و علاقه ای که سمت من ابراز می کند .. 

و اینکه گاهی فکر می کند باید برای هر  سوالش جوابی داشته باشم . 

 پرسیده بود :

 " چیه هدف ؟ بعد از دکترای بهترین دانشگاه دنیا .. بعد از بهترین زندگی در بهترین جاهای دنیا ..."  

 و من نمی توانستم بگویم  " الی ربک منتهیها ..." .  

 نمی دانستم چطور بخوانم آیتی را که روزی عزیز معلم گرانقدری در یک بعد از ظهر پر از جنب و جوش و کلاس و درس و مشق به گوش جانم خوانده بود .. و تازه آن لحظه بود که دانستم پیش از  این هیچ نمی دانستم  این نشانه  را ,اگر چه که شنیده بودمش .. و اکنون نیز هیچ انجام نمی دهم این نشانه را اگر چه  که می دانمش...

و با این همه .. نمی توانم  هنوز گوینده اش باشم.   

زیر لب می گویم " کجاست دستی که تو را به دامن مکتب باز آورد ؟ "  

کجاست محبت پیامبر گونه ای که جبهه اش به سنگ کینه ی  کسانی آزرده شود که برای هدایت شان .. برای دعوت شان به توحید ..حریص است ..." عزیز علیه ما عنتم .. حریص علیکم " 

فی الجمله ..نپرس عزیزم . 

 نپرس .. 

 دست خودمان نیست اگر در بساط سور هم چشمهایمان تلمیح اشک دارند ..

اگر چه که هنوز دست اشک ها هم به دامن "مبعث" تو نرسیده .

 پ ن : نماهای نزدیک را بیشتر دوست دارم.

           افق درد های بیشمار در جان آدم می ریزد .