۱۶ خرداد 1391

تا اینجای روزگار دانسته ام که احساس غربت برای دو هنگام  است ; 

اولی وقتیست که  می خواهی از موطن خود راهی غربت شوی .. 

و ادامه دارد تا وقتی که به جایی برسی که وطنت نیست  و از آن جا تا بعد ... 

دومی زمانی ست که می خواهی از غربت به وطنت بازگردی ...  

یا حتی زمانی که  به وطن می رسی ..  

اما می دانی که ناگزیری از بازگشت و جلای وطن و دوری از لبخندهای صمیمی و حس های دانستنی ..  

و این دومی  در دنیا می شود "غربت مردان وطن در وطن "  

و خوشا آنکه در هنگام مرگ اولی را تجربه نکند 

 و  دومی را حس کند اما بدون بغض .. بدون غم . 

به سمت چهره های گشاده بازگردد و لبخندهای دل خواسته.

پ ن : انگارقرار است قصه ی "همه ی هم اتاقی هایم" فراتر از یک تز فوق دکترای ادبیات بشود ...