چنان در انتظار بهارم که سر از پا نمی شناسم ..
هر چقدر این سوز زمستانی آخر اسفند بیشتر در تار و پود استخوانم می پیچد , دستان چشمانم ..بیشتر..افق را برای رویت بهار می جویند ..
نگاه می کنم به سال های پیش که از فرط تند دویدنم بر مسیر لحظه ها,
صدای رستن برگ های تازه ,در تپش سنگین گام هایم گم بود ..
و هرم تازه نفس ِ زمین, در داغی زخمهایی که من و روزگار, هر یک بر تن دیگری نقش می زدیم , محو.
باری ..هر چه بود نمی شنیدم تجلی یار را..اگر چه که می دیدمش آشکارا از در و دیوار .
امسال ...
باز هم فرصت سبز کردن سبزه ها را از دست دادم اگر چه که بسیار یادشان در خاطرم جوانه زد .
اینبار هم تدارک وظیفه را می دیدم که نوبت به عشق رسیده و طعم هیچ کدام را درست و کامل ندانسته ام ..
امسال هم شاید همانطوری لحظه های پایانی زمستان را سپری کنم که سال های قبل گذراندم
و باز هم شاید .. همانطوری به استقبال آغازین لحظه های بهار بروم که سال های قبل رفتم ;
_ چشم از برگ برگ کتاب هایم بردارم و بدوزم به برگهای درختان _
شگفتا که با این همه ..
چنان بی تاب بهارم که سر از پا نشناسم .
نه این که شاد باشم از بوییدن عید,
یا از دیدن تجارت ماهی های رنگ شده و تخم مرغ های پولکی ,
یا رقص از سر ِ نداری حاجی فیروز و عمو نوروز ..
نه ..
تب محاسبه روحم را گرفته است .
تب حساب و کتاب .
"و کفی بنفسک بصیرا .. "
زمین و زمان هم بایستند و تحویل سال هم تاخیر افتد ,
من خودم کفایت می کنم برای نمره دادن به مشق های خط خطی و مدام غلط بنویس و از سر بنویس این سال ها .
می بینم که اگر با تحویل این سال قیامت برایم فرا رسد ..
دستانم بسی تهی تر است از دستان این زمین و زمان و درخت و خاک زمستان زده ..
حتی تهی تر از تنگ ماهی گلی هایی که یکی دو ماه بعد از عید,رنگشان را به خاک می بازند ..
پ ن :
قصه ی رشک بر انگیزیست حکایت آنها که " وَ لا خَوْفٌ عَلَیْهِمْ وَ لا هُمْ یَحْزَنُونَ "اند.
«نه ترسى از آینده دارند و نه غمى از گذشته»
سلام دوست عزیز وبلاگ بسیارزیبایی داری .اگر مایلی تبادل لینک کنیم . در این صورت بعد از گذاشتن لینک من نظر دهید تا شما را لینک کنم.
سلام و درود بی کران
دلمان تنگ شده... انشا الله دلت همیشه بهاری باشد... درخت ایمان دلت هر سال شکوفه های بیشتری دهد...