بعضی آدم ها را می توان دوست داشت ..
اگر چه فرسخ ها فاصله در میان باشد.
اگر چه هیچ گیرنده و فرستنده ی صدا و سیمایی میان این جاده های خالی نرسته باشد .
می توان لطافت ایمان بعضی آدم ها را
حتی ... از زیر قشر ضخیم و چرکین این روزگار حس کرد .
می دانی ...
من این روزگار را خیلی دوست دارم
اگر چه که چرکین است
و اگر چه که خون زخم های من بر دامنش ریخته ست
این روزگار آدم هایی دارد که اگر چه بعید به نظر می رسند
اما می توان زیر سایه سبزی ایمانشان نافله خواند.
در این روزگار ..
می شود برای گناه نکردن جنگید .
می توان از آن سیر شد ..
گاهی فکر می کنم دل کندن از روزگاری که صورت تو در آن عیان باشد
بسیار دشوارتر است برای آنها که پشت صورت نورانی ات رو به قبله می ایستند.
این روزها سیمای تو پشت ابر است
و سیمای دوستانت دور از دسترس چشم ...
من از کوته دستی چشمانم پیش تو گلایه می کنم .
اللهم انی اسئلک حبک
و حب من یحبک ...
آری ی ی ی ی ی ی
این چنین است...
ب وبلاگ ما تشریف بیاورید
سلام دوست عزیز ادبیاتت راتحصین میکنم وبلاگ خوبیست اما هنوز جای ترقی بیشتری دارد