۹ بهمن ۱۳۹۰

لیسئل الصادقین عن صدقهم  ...  

می دانی.. 

 گاهی چنان احساس ضعف می کنم  

که زانوانم سست سست می شود 

بی حس و کرخت  . 

تو ایستاده ای شاخه گلی به دست .. 

من دستانم را می گیرم به زانوهایم 

تا بلکه میان این همهمه های وحشی    

بشنوم آواز گل سرخ تو را  

چشمانم پیش تر دویده اند  به سویت

اما قدم هایم رمق آمدن ندارند  

القصه ...  

حکایت همان است که شیخ فرمود: 

 دستم نداد قوت رفتن به پیش دوست  

 لختی به پای رفتم و لختی به سر شدم  

 فکری ام از دست و پای ناتوانم چگونه گریزی به سمت تو بیابم

دست من را بگیر  

دست ناتوانی که بوی گیسوی پریشان تو مدهوشش کرده.

فما کان جواب قومه الا ان قالوا اقتلوه او حرقوه فانجیه الله من النار ان فى ذلک لایات لقوم یومنون

آیه ۲۴ سوره عنکبوت 

و قال انى ذاهب الى ربى سیهدین  ... 

پ ن : عجیب مسحور آرامش قهرمانی شده ام که رضایت از پروردگار بر وجودش احاطه کرده بود .