۷ تیر ۱۳۹۰

 می گفت : خانم حضرت علامه همیشه چشمهایشان به زیر است و صحبت می کنند. 

می گفت  بسیار میشد صبح ها که  به مدرسه می رفتم علامه جلوی همین در ایستاده بودند و همانطور که نگاهشان به زمین بود به سوال شاگردی جواب می دادند و ظهر که بر می گشتم هنوز پاسخ می گفتند .. و نگاهشان بر زمین ..   

 من خیره مانده بودم به در .. 

به  آستانه ای چنین انسان ساز   

می گفت و من به یاد سرایت صفات  علامه بودم در شاگردانش  

به یاد همین عکس دلم می سوخت .

 به یاد اینکه  لا دین لمن لا حیاء له  ..  

به یاد اینکه بعد مخفی کردن خبر انفجار حزب ازحضرت علامه 

 ایشان گفته بودند من آقای بهشتی را می بینم که اوج می گیرند . 

این عکس را هر جا که می بینم  

جایی درون قلبم تیر می کشد .  

از  نخستین قدم  ورودتان به ابدیت  

جایی در خاطرات تاریخی من تیر می کشد . 

پ ن . الهی نیاید روزی  که

مفارقتا بینی و بین احبائک و اولیائک 

 بشود .