پشت دریاها شهری ست ...

 ... سایه شدم و صدا کردم : 

کو مرز  پریدن ها، دیدن ها  ؟

کو اوج " نه من " ، دره ى "او"...؟

و ندا آمد : " لب بسته ، بپو "

پ ن - راضیه می گفت : تو نخوانده دکترای نابود کردن عکس داری . 

          هر جور حافظه ای را می پرانی .. 

          یاد  تصویر دوریان گری افتادم  

          حافظه ی خودم را که  پراندم

          تمام عکس ها پیش چشمم نقش شد. 

          اما نقش های من خلاف چهره ی دوریان گری همه عین صواب بود . 

         و هست ...