سوانح العشاق (1)

الحمدلله حال عطیه بهتر است .غذا می خورد و به آرامی صحبت می کند .

خداوند برای همسر , خانواده  و  همه ی دوستان حفظش کند .

ایام ولادت حضرت ثامن الحجج بود که بهبود روز افزون در حالش نمودار شد.

روز ولادت  بود که خواهرم گفت غذا نوش جان کرده است و من مسرور بودم از این خبر .

عصر همان روز همسرم با شاخه ی گل مریمی از راه رسید .. سالروز نخستین دیدارمان بود .

و من هیچ در خاطرم نبود که روز ولادت حضرت اولین بار بود که رو به روی هم سخن گفتیم .

به طرفه العینی این یک سال را از نظر گذراندم .

حقیقت این است که نه تنها سال قبل که از شهریور 88 تا کنون که 4 سال می شود , دقیق ترین برنامه ریزی ها و عمیق ترین طرح هایم همگی نابود شده اند و به واقع دست به انجام کاری نبرده ام  جز اینکه دست آخر  باطل و بیهوده گشته و از بین  رفته است و این همه در حالی نبوده است که دل, قدر وقت را نشناخته باشد و کاری از پیش نبرده باشد و هر چند رنج و تعب بسیار بردم اما خجالتی از حاصل اوقات نبرده ام  و البته با تذکر همسرم ,کمی هم تلاش نمودم که صبر پیشه کنم شاید که میدان ابتلائی باشد و آزمونی. و کس عیار زر خالص نشناسد چو محک ... و در نهایت اگر بتوان گفت که "عرفت الله بفسخ العزائم" ,خود درس بزرگی باشد.

قصه ی بنیان نهادن این زوجیت مبارک, در ازدحام تصمیم های مهم و سرنوشت ساز دیگر که طرح و برنامه و اقدام برای هیچ کدام ره به مقصود نبرد و جملگی تلاش و کوشش من همه چون غباری به هوا برخاست و از نظر ناپدید شد , تنها نقطه ی روشنایی این چهار سال می نماید .

اگرچه با به گل نشستن جملگی بذرهای افشانده بر این خاک نیز  عطر این  " مهرگیاه " یگانه و حیات بخش می بود .

فی الجمله 

رَبِّ إِنِّی لِمَا أَنزَلْتَ إِلَیَّ مِنْ خَیْرٍ فَقِیرٌ

.

پ ن : کردگار ما به فکر کار ماست

        فکر ما در کار ما آزار ماست ...