۳۰ فروردین 1391

  

آخرین جلسه ی کلاس بود . 

رفته بودم برای ابراز تشکر و سپاس .  

 استاد به چادرم نگاه کرد ..

یک طوری که انگار چادرم با بقیه چادرها فرق دارد .. آشناست .

 بعد با لبخند گفت پس ما با هم همشهری هستیم . 

گاهی با تمام وجودم ..  

با  تک تک سلول های تنم .. 

احساس می کنم که خاک شهر من , مشق هجرت می نویسد بالای صفحه های عمر ..   

 بعد .. عجیب احساس می کنم که دیگر نمی توانم !

 و عجیب تر احساس می کنم که لیاقت این چادر را ندارم .  

چادری که یک گوشه اش را به ضریح شما دوخته اند .

پ ن : خرقه ای بر سر صد عیب نهان می پوشم...