۴ رمضان الکریم ۱۴۳۳

بعضی حرف ها .. جمله ها .. به تیزی تبر می ماند .. دو شقه می کند روح را .  

یک سال گذشت از آن شبی که از حرم حضرت رضا بر گشته بودم و بابا قبل از گفتن خبر شهادت شهید عزیز ما پرسیدند : " وصیت نامه نوشته ای ؟ " و اگر چه یکی نوشته بودم و ناخودآگاه به طنز کشیده بود .. ناباوری مرگ در نظرم..معلومم شد . 

 حالا .. گاهی که می خواهم خودم را محک بزنم نگاه می کنم تا بببینم اگر این روز آخرین روز زندگی ام بود , همین طور آن را سپری می کردم یا نه .. و هر بار سر افکنده تر از قبل . 

  گاهی به عینه می بینم که اگر نزدیکی مرگ را باور داشتم بسیاری غم ها آنقدر اصیل نبودند که دامن روح را تر کنند و چه بسا شادی های به ظاهر کوچک .. که در نگاه عقلم قد می کشیدند و می بالیدند و فی الجمله اعتباری باقی نمی ماند برای غم و شادی جهان .. 

 و اینجاست که برای خودم می خوانم " افسوس ... که بی فایده فرسوده شدی ! "  

خدا رحمت کند خاله جون را . این عجین بودن مرگ و زندگی .. نزدیکی دنیا و آخرت .. عبور از هر غم به سمت شادی را ..  می شد در وجودش دید .  

عدل سلطان گر نپرسد حال مظلومان عشق  

گوشه گیران را ز آسایش طمع باید برید ...

حبذا نوم الاکیاس و افطارهم ..