25 تیر 1391

 لیت شعری این استقرت بک النوی*  

 

قرارمان این نبود عزیزم.می دانم .   

قرار نبود این ها را بنویسم . 

بیتاب شده ام اما .  

امروز چندین بار در دلم طوفان شده .  

نمی توانم ننویسم برایت که امروز چندین بار در دلم فریاد کشیده ام  .  

 چندین بار امروز دلم از فرط اشک بی تاب شده ست .. 

چندین و چند ها بار ضجه زده که از فیس بوک متنفر است.. از های و هوی این همه مجاز .

می دانی امروز چند بار توی دلم گفتم آدم ها قبل از فیس بوک خیلی بهتر بودند . 

 دیشب خواب دهکده ی جهانی را دیدم . 

ملخ ها مشغول غارت ته مانده ی مراتع آفت زده ی اطرافش بودند .   

آفتاب تیغ کشیده بود میانه ی آسمان و همه را به ضرب تازیانه ی گرمش می نواخت.    

من  وجب به وجب زمین ها را می گشتم ..باغ به باغ .. 

شاید خوشه ی گندمی  پیدا کنم یا نیمه ی سیبی .

ولی افسوس جنازه ی اهالی همه جا روی زمین افتاده بود .. در پیچ کوچه ها .. حتی در آستانه ی در خانه ای ! 

سگ های هار شهوت ریخته بودند توی ده .استخوان جمجمه ی جنازه ها را زیر دندان های تیزشان خرد می کردند و مغز جنازه ها را به نیش می کشیدند.  

میان کوچه ها عجوزه ای بی شرم بر سر  هرجنازه می رقصید و هلهله می کرد. 

" لعمرک انهم لفی سکرتهم یعمهون  "

به جان تو سوگند عزیزم ... در مستی شان سرگردان بودند .

بیابان کماکان در دریا پیش می رفت .  

می دانی بلا از وبا و طاعون سخت تر بود.  

عقل بود که پاره پاره و مجروح ,مستاصل و پریشان از کوچه ای به گذری می دوید..بلکه مفری بیاید .  

ازین سموم فتنه .. همه ی درخت های کنار دریای دلم تا سواحل دور اقیانوسی خم شدند و سوختند و گاهی هم شکستند .   

کاش فیس بوک نبود  عزیزم...  

نمی دانم چرا این آدم ها که اینقدر در فیس بوک مشهورند به بهانه ی ارتباطات شغلی در هات جابز و لینکداین  مهجورند .. نمی دانم ..   

قرارمان این نبود عزیزم . 

قرار نداشتیم که من فریادهایم  را برایت بنویسم .  

اما چه کنم .  

 "دل" غریب بود  و  "عشق" مظلوم  و عقل "پریشان"..   

کاش فیس بوک نبود عزیزم... کاش

پ ن :  سحر میاد توی اتاق .دستم را با ذوق می گیره و میگه داره بارون میاد .بدو بیا بریم  حیاط. 

         از رهگذر خاک سر کوی شما بود  

         هر  نافه که در دست نسیم سحر افتاد .

*کاش میدانستم که تو حالا کجایی .