۵ دی ۱۳۹۰

 ۱...۲...۳..   

  

پیش نوشت : 

اگر بنویسم نزدیک است حالم به هم بخورد  

بس که آدم های اطرافم عشق مهاجرت شده اند   

می دانی چه حالی دارم ؟!

طرف امروز می گفت : بلا نسبت شما هر کسی که بتواند جای دیگری جز این کشور زندگی کند.. باز  هم بخواهد داخل ایران بماند احمق است . 

نگاهی  هم به من کرد و  با پوزخندی باقی حرفش را خورد .   

تو نیک می دانی که جایی در اعماق دلم قند آب می شد 

از این که با هیچ انگلوفیلی آب هم نخوردم.. 

چه رسد به قهوه و آب میوه . 

  پ ن  : 

 تازه رسیده بودیم کاشون . 

عمه جون همان طور که دستش را  دور گردنم حلقه کرده بود ,شیشه ماشین را پایین برد  

صورتش را کنار صورتم  آورد و با علاقه خاصی ,نسیم سرد و خشکی را که بیرون می وزید, نفس کشید و چندین بار از سویدای دل گفت : آخ وطن  ... هوای وطن 

بعد ناگهان,انگار که چیزی به خاطرش رسیده باشد پرسید : 

 وطن تو کجاست ؟خودت احساس می کنی کجا وطنت باشد؟

نشد که لبخند تلخم را بپوشانم ..  

حرف راستی نداشتم  برای گفتن. 

با  هیجان گفت : مثل سید جمال شده ای . 

اصفهانیا می گن از مایی . 

کاشونیا می گن از مایی.   

قمی ها می گن از مایی. 

 دو روز دیگه هم تهرونیا می گن . 

 گفتم نه . 

 هستن هنوز کسانی شبیه سید . 

 ولی من هنوز شبیه اون ها نیستم .   

 نسبت به جایی احساس تعلق نداشتم  و غصه می خوردم برای خودم .  

تا به تو رسیدم ..

تا دستم به عبای روی دوشت رسید.. 

  وطن من زیر سایه عبای تو بود . 

ناگفته پیدا بود که عمه هم وطنم را می دید.