۱۵ آبان ۱۳۹۰

به هر چه خوبتر اندر جهان نظر کردم

که گویمش به تو ماند ..  

تو خوبتر ز آنی

ندانمت به حقیقت که در جهان به که مانی 

جهان و هر چه در او هست صورتند و تو جانی

به پای خویشتن آیند عاشقان به کمندت

که هر که را تو بگیری ز خویشتن برهانی

مرا مپرس که چونی به هر صفت که تو خواهی

مرا مگوی چه نامی به هر لقب که تو خوانی

چنان به نظره اول ز شخص می‌ببری دل

که باز می‌نتواند گرفت نظره ثانی

تو پرده پیش گرفتی و ز اشتیاق جمالت

ز پرده‌ها به درافتاد رازهای نهانی

بر آتش تو نشستیم و دود شوق برآمد

تو ساعتی ننشستی که آتشی بنشانی.. 

 پ ن : 

 گریه های سحر یادم نمی رود   

 وقت طواف وداع ..  

فکر می کردم از موذن بد صدای مسجدالحرام ترسیده..  

 خودش به زبان آمد که .. 

می خوام پیش مکه ی خدا بمونم.   

بعد ها با دیدن تصویر کعبه اشک های معصومانه اش جاری می شد 

و زبانش به  شکوه های دلتنگی گویا 

انگار همیشه سه ساله ها بیشتر حس می کنند !

 پ ن : 

زیر باران ,

زیر سایه ی چادرم ,

 به یاد سایه ی چادرت بودم - سایه بان آفتاب گرم جمکران -

و نوازش های سر انگشتان مادرانه ات .. 

و آیه های عشقناک عرفه که از چشمانت بر صورتم نازل می شد .