20 بهمن 1394

مدتی پس از اربعین و کربلا  , علی پرسید چرا نمی نویسی ؟

گفتم که می خواهم باقی بماند برای خودم . 

حرم نبود که سعی و احرامش را بنویسم . وطن بود .

جمله اعضا چشم باید بود و گوش .

نیت کرده ام به سکوت .

اما .. افسوس که وقتی با شهدا رو به رو می شوم  دیگر نمی شود .

عنان از کفم می رود .یک دفعه می روم وبلاگ مردم می نویسم.

و به سرعت فاصله  ها می ایند و من در غبار های سرد نجف تنها میشوم .

بعد .. دوباره  آرام آرام خودم را برمیگردانم کنار شهید کربلا .

خودم را تذکر می دهم به سکوت و نگاه  و دعا و دانستن ناچیزی دنیا حین  ممارست .

و تا هنوز شیعیان دو گروهند ...

ما در محاصره ایم و خدا هست

فقط دعا و گلوله بفرستید .